Istorijat
Osnovna škola ,,Halifa bin Zaid Al Nahjan“ je kroz svoju istoriju menjala sedište pa i ime. Prvo mesto u kome je škola počela sa radom je selo Šavci, a pod imenom ,,Škola u Požegi“. Prema zapisima Arifa Brničanina škola je započela sa radom 1913. godine u kući gde je do tada bio mejtep. Prvi učitelj je bio Tanasko Veljković o čemu je posvedočio Vojo Stefanović iz Lukocrijeva, koji je tada bio učenik prvog razreda. Za vreme Prvog svetskog rata škola nije radila. Svoj rad nastavlja 1919. godine, ali u selu Požegi.
U toku rata je, za potrebe austrougarske vojske, podignuta zgrada u selu Požegi. Opštinski sud je školske 1919/1920. godine ustupio jedno odeljenje ove zgrade za učionicu, a jedno za stan učitelja. Iako je u istoj zgradi radio Opštinski sud i bili smešteni žandarmi i magacin, ova škola je imala najbolje uslove od svih škola na seoskom području. Pošto se škola nalazila na samoj cesti Novi Pazar- Sjenica, nije imala dvorište. Škola nije imala nastavnih sredstava i učila, niti đačku knjižicu. Od školskog nameštaja u školi su bile nova klupa, tabla i jedan sto za učitelja.
Škola je okupljala učenike iz sledećih sela: Požega, Šavci (Jerka), Lukocrijevo, Ivanča (Dojeviće), Vidovo, Rajčinoviće (Popiće), Sitniče (Suva Ćuprija), Jasenovik, Petrova, Trnava (Rodiće i Baletiće), deo Vučinića (Živaliće i Praštovina). Srednja udaljenost od škole bila je 4-6 km, a kada nije radila škola u Sopoćanima imalo je učenika čiji su domovi bili udaljeni od škole i po 12-14 km (Sebečevo, Slatina, Doljani).
Škola nastavlja sa svojim radom23. aprila 1920. godine. Prva učiteljica bila je Stana Živković iz Kragujevca sa završenom Učiteljskom školom u Beogradu. Za vreme svog službovanja u školi, koje nije dugo trajalo, učiteljica je oplemenila učionice slikama, grafikonima, brojnim ilustracijama i šemama koje je sama izradila.Iste godine, po izveštaju školskog nadzornika, veroučitelj je bio mula Ahmet Rebronja koji je honorarno obavljao ovu dužnost.
Dugogodišnja tradicija
Proslava Dana škole
Osnovna škola „Halifa bin Zaid Al Nahjan“ postoji više od jednog veka. Učenici ove obrazovne institucije svake godine pripremaju prigodan program za Dan škole. Za najbolje učenike uprava škole uvek obezbeđuje i prigodne nagrade.
Školske 1921/1922. godine u školu dolazi učitelj Rastimir Jevđović, koji je takođe postizao zapažene rezultate u radu sa učenicima. Nakon Rastimira Jevđovića u školu dolazi bračni par Milutin i Draga Aksentijević koji su radili do polovine 1928. godine.
Nakon učitelja Milutina i Drage Aksentijević, po službenoj dužnosti,premešteni su bračni par učitelja Radmila i Dragoslav Bošković. Oni su u ovoj školi radili nepunu godinu, nakon čega su 1929. godine prešli u novopodignutu školu na Dojeviću.
OSNIVANJE I RAZVOJ ŠKOLE POD IMENOM ŠKOLA ,,VIDOVO – DOJEVIĆE“
Izgradnja i početak rada škole
Tadašnji učitelj Milutin Aksentijević sa predsednikom Opštine Požega Dimitrijem Dišom Nikićem pokrenuo je akciju za izgradnju škole u Dojeviću. Dogovoreno je da se škola pravi na imanju age Bajraktarevića, i škola je kulukom pravljena 1927-1928.godine.
Škola u Požegi je 1929. godine prestala sa radom i nastavlja rad na Dojeviću u sadašnjem, tada novom objektu,od septembra 1929. godine pod nazivom Škola ,,Vidovo- Dojeviće“. Najduže u ovom mestu zadržao se bračni par Dragoslav i Radmila Bošković. Od školske 1935/1936. godine pored Boškovića u ovoj školi je radio i Vladimir Sjusjukalov,dok bračni par Bošković na lični zahtev, a zbog školovanja svoje dece, prelazi u Šabac.
Porodica Bošković
Dragoslav Bošković rođen je 17. januara 1900. godine u Užicu gde je završio Učiteljsku školu. Njegova supruga Radmila, devojačko Stojanović, rođena je 5. aprila 1902. godine u Kragujevcu,a Učiteljsku školu je završila u Užicu. U novopazarski kraj dolaze po službenoj dužnosti krajem 1925. godine u sela Vranovinu i Kuzmičevo. Odatle su polovinom 1928. godine opet po službenoj dužnosti, premešteni u selo Požegu.
Imali su četiri sina, Perišu koji je poginuo 1944.godine, Predraga, Vladetu i Momčila.Momčiloje i danas aktivan kao novinar. Dragoslav je umro vrlo rano, 2. jula 1945. godine, a Radmila je radila sve do 1954. godine kada je otišla u penziju. Zahvaljujući Dragoslavu Boškoviću, zaljubljeniku u fotografiju, ali i njegovoj porodici, danas smo u prilici da vidimo naš kraj onako kako ga je video i Dragoslav u periodu od 1925. do 1940. godine.
RAD ŠKOLE POD NAZIVOM OSNOVNA ŠKOLA ,,VIDOVO“
,,Škola u Požegi je na jednom uzdignutom platou do samog puta koji odatle, kao sa neke raskrsnice vodi za Sjenicu, manastir Sopoćani i Tutin. To je nova zgrada podignuta pre nekoliko godina. Prostrano dvorište, zasađeno voćkama svih vrsta, skladno ograđeno živom ogradom, liči na ogroman kasarski krug. S proleća, kad ceo taj prostor pokrije bujno zelenilo, škola pre liči na neki zamak no na zgradu u kojoj najmlađi naraštaji svakodnevno slušaju burnu prošlost i viteštva svojih predaka. Na podne deca ne idu kućama već se, dok bude vreme za popodnevne časove, igraju po dvorištu ili s nastavnicima izvode praktičan deo nastave u školskoj bašti.“
Ovako je našu školu video novinar Politike D. R. Đukić. Posle Drugog svetskog rata škola je bez vrata, prozora, patosa, table i klupa. Učenici donose stolice (tronoške) od kuće, a kasnije su dobili tablice, križulje i po neki Bukvar. U ovakvim uslovima đake okuplja i otpočinje rad učitelj Đokić iz Novog Pazara. Učitelj je radio samo jedno polugodište, jer je nastradao u saobraćaju vozeći motorcikl na putu Novi Pazar –Raška. Posle duže pauze rad nastavlja učiteljica iz Kragujevca, Živka Čolić. Zatim dolaze Živko Nedić, Darka i Rade Trunić. Škola radi kao četvororazredna do školske 1954/1955. godine kada se formira peti razred. Usled nedostatka kadra u starijim razredima, pored rada u mlađim, učitelji rade i u starijim.
Prva generacija je završila osmi razred 21. V 1958. godine. Od dvadeset jednog učenika, razred završava 19, a ponavlja 2 učenika.
Racionalizacijom osnovnog obrazovanja od 1958. godine objedinjuje se rad škola na našem školskom području i nastavlja rad pod nazivom ,,Matična škola Dojeviće“, sa isturenim odeljenjima: Pope, Požega, Baletiće, Sopoćani i Sebečevo.
OSNOVNA ŠKOLA ,,RASTKO NEMANJIĆ SAVA“ OD 1973. DO 2000. GODINE
Matična škola Dojeviće nosi ovaj naziv sve do 1973. godine kada menja naziv u ,,Rastko Nemanjić Sava“. Dana 27. 12. 1973. godine škola predaje podnesak Okružnom privrednom sudu u Kraljevu za upis u sudski registar radne organizacije.
Nakon četiri dana, 31. 12. 1973. godine iz Okružnog privrednog suda u Kraljevu stiže rešenje o konstituisanju radne organizacije pod firmom Osnovna škola ,,Rastko Nemanjić Sava“ u Dojeviću SO Novi Pazar.
Uslovi za rad kako u matičnoj školi, tako i u područnim odeljenjima su bili teški. Prostor je bio skučen i nije bio funkcionalan tako da nije odgovarao školskim potrebama. Zbog neodgovarajućih uslova i dosta strogih prosvetno-pedagoških i zdravstveno-higijenskih propisa i zahteva neka područna odeljenja su kad-kad bila zatvarana za rad od strane inspekcijskih službi. Zbog takvog stanja škola je otpočela ulaganja u razne adaptacije, proširivanje i izgradnju novog školskog prostora. Ovaj posao je pored novčanih sredstava zahtevao i obezbeđivanje tehničke i druge dokumentacije.
Na poboljšanju uslova radilo se na svim školskim mestima.
Sopoćani– 1969. godine izvršena je adaptacija cele školske zgrade i krovne konstrukcije pa je tako dobijeno 234 m².
Sebečevo – Školske 1973/1974. godine izgrađena je nova montažna baraka sa dve učionice i kancelarijom i dobijeno je 120 m². Izgrađena je nova školska zgrada 1987. godine na temeljima zadružnog doma.
Dojeviće -1972. godine dograđene su dve nove učionice uz staru zgradu sa 90 m². Školske 1974/1975. godine izgrađena je zgrada đačke kuhinje sa dve učionice, trpezarijom i dve kancelarije u ukupnoj površini od 258 m². Izvršeno je asfaltiranje dvorišta, urađena je nova radionica sa još 5 prostorija, jer je prethodnoj inspekcija zabranila rad.
Pope – 1976. godine izgrađena je nova zgrada sa jednom učionicom i zbornicom od 70 m².
Požega-Školske 1981/1982. godine izgrađena je nova školska zgrada sa parnim grejanje od 330 m².
Tako je dobijeno 1104 m² površine što je znatno stvorilo povoljnije uslove za rad. Uz to, treba dodati adaptiranu površinu od 234 m².
Uporedo sa izgradnjom novog školskog prostora, nužno se nametalo i pitanje opremanja prostorija neophodnom opremom, nameštajem i nastavnim sredstvima. Značajnu ulogu u opremanju školskog prostora odigrala je u ovom periodu i školska radionica. Škola je imala majstora, a mašine je dobila iz UNICEF programa. Tako je krenula sopstvena proizvodnja klupa, stolova, stolica i ostalih nastavnih sredstava.
Prodajom pojedinih proizvoda drugim školama obezbeđivala su se sredstva za novi repromaterijal za izradu inventara i školskog nameštaja.
Zahvaljujući takvoj organizaciji rada, škola je za kratko vreme, 3-4 godine, skoro potpuno izmenila nameštaj i opremu u 26 učionica.
Pored ovog, za poboljšanje uslova rada, radilo se na asfaltiranju dvorišta, elektrifikaciji i izgradnji vodovodnih objekata u svim izdvojenim odeljenjima.